Nie pytaj jaki autyzm ma osoba, zapytaj jaką osobę ma autyzm.

Jaka jest diagnoza?

Czy jest wysoko funkcjonujący?

Ale, myślisz że to raczej Zespół Aspergera?

Może to przez ADHD?

Takie i wiele innych pojawiają się w rozmowach terapeutów, nauczycieli – próbujących zrozumieć i pomóc.

Jaką metodę zastosować?

Ale czy są na to dowody naukowe?

Nie można chyba tak mieszać różnych podejść?

I słowa na koniec warsztatów na temat autyzmu:

Za mało gotowych rozwiązań. Potrzebne nam metody, które na 100 % zadziałają.

Drodzy Nauczyciele,

prowadząc warsztaty nie dam Wam gotowych odpowiedzi- tego możecie być pewni.

Nie widziałam na oczy waszego ucznia- to Wy go znacie,  jeśli nie- zacznijcie właśnie od tego, by go poznać.

Nie ma jednej metody, jednego podejścia, gotowego rozwiązania- jeżeli myślimy o pracy z drugim człowiekiem.

Tylko otwartość i poznanie, indywidualne spojrzenie na świat i życie konkretnej jednostki pozwolą Ci lepiej zrozumieć i pomóc.

Wiedza jest ważna i potrzebna, ale nie wystarczy. Warto zgłębiać temat w świetle nowych badań – ale pamiętajcie:

 „żadna książka, żaden lekarz nie zastąpią czujnej myśli, własnego uważnego spostrzegania” (J. Korczak)

O co więc pytać? Od czego zacząć? Zapytaj:

Jak pomóc sobie? Jak być lepszym nauczycielem? Jak być dobrym obserwatorem?

Jak wykorzystać wiedzę do szukania indywidualnych rozwiązań? A może sam uczeń podpowie Ci- co mu pomoże?

Mi pomaga spokój i bycie na każdej lekcji na 100% Tu i Teraz.

Pomogło mi też zapytanie uczniów, co ich wkurza w nauczycielach. Odpowiedzi to proste wskazówki dla mnie.

Wkurzam się, gdy nauczyciele:

  •  się spóźniają

  • piją kawę na lekcji

  • myślą, że wiedzą wszystko najlepiej

  • wyjmują telefon na lekcji

  • nie słuchają.

Więcej o moich doświadczeniach pracy nauczyciela na warsztatach.

Jak być przyjacielem, ale i przewodnikiem? 

Czy jestem gotowy być wychowawcą:

„który nie wtłacza, a wyzwala, nie ciągnie, a wznosi, nie ugniata, a kształtuje, nie dyktuje, a uczy, nie żąda, a zapytuje”(J. Korczak)

Czy jestem gotowy przestać patrzeć na ucznia wyłącznie przez pryzmat jego diagnozy?

Nie chcesz przecież, by mówiono o Tobie:

– „ma humory- jak każda baba”

– „plotkują, nie przestają gadać- typowe nauczycielki”

-„faceci nie potrafią rozmawiać”.

Nawet jeśli akurat masz humory, plotkujesz, czy jest Ci trudno rozmawiać- nie chcesz być oceniany przez przyklejoną etykietę.

Nie myśl więc stereotypami- odkryj swojego ucznia z jego wyjątkową tożsamością- zrozum i pomóż.

“Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma,
 lecz przez to, czym dzieli się z innymi.”(J. Korczak)

W każdym uczniu jest niezwykły człowiek, może jest też autyzm, ale to zdecydowanie sprawa drugorzędna.